Μετά το Κυπριακό ΟΧΙ!

Μετά το Κυπριακό ΟΧΙ!

ΟΥΤΕ ΕΥΡΩ – ΟΥΤΕ… ΛΙΡΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ

Τρεις φραγμούς στην εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου στην Ελλάδα βάζει η απόρριψη, από το κυπριακό κοινοβούλιο, της Τροϊκανής εντολής φορολόγησης των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες.

Η Ελλάδα ξαναμπαίνει στο κάδρο της ευρωπαϊκής κρίσης, την ίδια στιγμή που βρίσκεται στο “πιο κρίσιμο” σημείο της μνημονιακής προσαρμογής της. Η κυπριακή χρεοκοπία από μόνη της επιδεινώνει την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να προχωρήσει στα σκληρά μέτρα που προγραμματίζει για φέτος. Πιο συγκεκριμένα:

1. Το ζήτημα της διάλυσης της ευρωζώνης μέσα από το σπάσιμο του ενός μετά τον άλλο κρίκου της οικονομικής – πολιτικής Ευρωπαϊκής αλυσίδας τίθεται για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα (η πρώτη φορά ήταν μετά το ιταλικό εκλογικό αποτέλεσμα – ράπισμα στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες). Το κυπριακό “όχι” στο Μνημονιακό πακέτο “διάσωσης” επαναφέρει δια της βίας το φάντασμα του… Εurexit, δηλαδή της εξόδου της ίδιας της… ευρωζώνης από την ευρωζώνη.

1. Ο ελληνικός καπιταλισμός ποτέ δεν είχε φύγει οριστικά από τον κατάλογο των προς “εξοβελισμό” χωρών – μελών της ευρωζώνης. Και αυτό παρά την ανάδειξη της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά στην εξουσία, την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου και προπαντός την απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να στηρίξει -αν χρειαστεί- την αγορά νοτιοευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων.

Ο φαύλος κύκλος λιτότητας – ύφεσης – διόγκωσης του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα θα διευρυνθεί ακόμα περισσότερο λόγω της χρεοκοπίας της Κυπριακής οικονομίας (με την οποία συνδέεται στενότατα η ελληνική).

1. Την ίδια στιγμή είναι ορατά τα σημάδια της πολιτικής εξάντλησης της κυβέρνησης Σαμαρά. Η παραπέρα εφαρμογή των μέτρων που ψηφίστηκαν τον περασμένο Νοέμβριο είναι βέβαιο πως θα τη φέρει σε ευθεία σύγκρουση με τις μάζες ακόμα και με εκείνες που τη στήριξαν στις τελευταίες εκλογές, δηλαδή την (πρώην) “μεσαία” τάξη.

Υπό αυτούς τους όρους, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για την ελληνική κυβέρνηση να περάσει από το εθνικό κοινοβούλιο με τη μία ή την άλλη μορφή κάτι που δεν πέρασε στην Κύπρο, μιας και εκεί για πρώτη φορά κοινοβούλιο χώρας – μέλους της ευρωζώνης σε κρίση απορρίπτει ένα διεθνές πακέτο “διάσωσης”.

Εξάλλου, η κυβέρνηση Σαμαρά είναι εξαιρετικά εκτεθειμένη απέναντι στον πληθυσμό τόσο της Ελλάδας, όσο και της Κύπρου, μιας και στήριξε την Τροϊκανή εντολή κατάσχεσης των καταθέσεων.

Στον σκληρό πυρήνα των νέων σκληρών μέτρων που ετοιμάζει η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται μια άλλη μορφή “φορολόγησης” των καταθέσεων και γενικότερα περιουσιακών στοιχείων των πολιτών αυτής της χώρας: Η κατάσχεση μέρους των μισθών – καταθέσεων όσων χρωστούν στην Εφορία, η κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας όσων χρωστούν στις τράπεζες αλλά και της …κατάσχεσης της δημόσιας περιουσίας (σ.σ. ιδιωτικοποιήσεις), την ίδια στιγμή που δεν έχουν σταματημό οι μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις κλπ.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, προετοιμάζεται η ξένη και ντόπια τρόικα να αντιμετωπίσει τα γιγάντια χρέη των κατεστραμμένων εργατικών και φτωχών λαϊκών στρωμάτων προς το φορο-ληστρικό Κράτος και το τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα που δημιουργήθηκαν λόγω της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και της λιτότητας. Το κυπριακό “όχι” στις κατασχέσεις μπλοκάρει και την ελλαδική εκδοχή τους. Όχι μόνο σε επίπεδο ψήφισης στη Βουλή, αλλά και σε επίπεδο πρακτικής εφαρμογής.

Ωστόσο οι φραγμοί δεν μπήκαν μόνο στην εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής σε σχέση με τη διαχείριση της κρίσης χρέους. Μπήκαν και στα σχέδια της αντι – μνημονιακής πολιτικής. Αυτή δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μία “πραγματική διαπραγμάτευση” με την Τρόικα σε σχέση με τους όρους αποπληρωμής του δημοσίου και τραπεζικού χρέους, αλλά ούτε καν στην έξοδο μιας χώρας (εν προκειμένω της Ελλάδας και της Κύπρου) από την ευρωζώνη και την Ε.Ε.

Οποιαδήποτε “διαπραγμάτευση” με την Τρόικα όντας… εντός της ευρωζώνης θα έχει αρνητική κατάληξη για τις καταθέσεις, τα εισοδήματα και τα δικαιώματα του λαού.

Όλα τα παραπάνω δεν θα διασωθούν, επίσης, αν η Ελλάδα, η Κύπρος κλπ. απλά φύγουν από την Ε.Ε. αλλά παραμείνουν στον καπιταλισμό. Η υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος που αυτές οι χώρες θα αποκτήσουν βγαίνοντας από την ευρωζώνη θα είναι τουλάχιστον εφάμιλλες με εκείνες από τις κατασχέσεις και τις μειώσεις.

• Γι’ αυτό, το πρώτο μέτρο εξόδου από την τραπεζική και κρατική κρίση προς όφελος του λαού είναι η άμεση απαγόρευση εξόδου αποταμιεύσεων από τη χώρα.

Την ίδια στιγμή που κορυφωνόταν η κρίση σε Ελλάδα και Κύπρο, οι μεγαλοκαταθέτες έβγαζαν τα λεφτά τους έξω από τις χώρες τους. Κανείς δεν τους εμπόδιζε. Ούτε οι ντόπιες, ούτε οι ευρωπαϊκές αρχές. Γι’ αυτό οι μεγάλοι χαμένοι από την Τροϊκανή μερική κατάσχεση (της μίας ή της άλλης μορφής) δεν είναι τόσο οι παραπάνω, όσο οι μικροί και οι πολύ μικροί καταθέτες.

• Το δεύτερο μέτρο που στην ουσία είναι προϋπόθεση του πρώτου είναι η κρατικοποίηση όλων των τραπεζών, χωρίς αποζημίωση στους μετόχους τους και κάτω από εργατικό έλεγχο.

Η κατάσχεση μέρους της περιουσίας (δηλαδή του κομματιού της που συνδέεται με τραπεζικές μετοχές) της μεγαλοαστικής τάξης είναι το ελάχιστο αντίτιμο που πρέπει να πληρώσει για τα αμύθητα κέρδη που αυτή απέσπασε με το αίμα μας. Η κρατικοποίηση, όμως, των τραπεζών οδηγεί έμμεσα και στην κρατικοποίηση των κρίσιμων για την οικονομία καπιταλιστικών ιδιωτικών επιχειρήσεων που έχουν δανειστεί απ’ αυτές τις τράπεζες και δεν μπορούν λίγο – πολύ πλέον να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους. Δηλαδή οδηγεί στην κατάσχεση και της μη-τραπεζικής περιουσίας των μεγαλο-καπιταλιστών.

Μ’ αυτό τον τρόπο, το κράτος μπορεί να συγκεντρώσει όλους τους οικονομικούς πόρους της χώρας και, με ένα σχεδιασμένο τρόπο, να τους ανακατανείμει με κριτήριο την επιβίωση του πληθυσμού.

• Το τρίτο μέτρο, που πηγάζει από τα δύο προηγούμενα, είναι η πλήρης διαγραφή του δημόσιου χρέους της χώρας και η έξοδος από την Ε.Ε, όχι στα πλαίσια μιας εθνικιστικής αστικής αναδίπλωσης αλλά στα πλαίσια μιας διεθνιστικής προοπτικής, των ενωμένων σοσιαλιστικών πολιτειών της Ευρώπης.

Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας που δημιουργήθηκε για χάρη της χρηματιστικής κερδοσκοπίας είναι πέντε φορές μεγαλύτερο από τους μισθούς που δίδονται ετησίως στους εργαζομένους αυτής της χώρας. Συνεπώς για να πληρωθεί αυτό το χρέος θα πρέπει οι εργαζόμενοι είτε να δουλεύουν πενταπλάσιο χρόνο, είτε να δουλεύουν πέντε φορές πιο εντατικά, είτε να γίνουν πέντε φορές περισσότεροι με τους ίδιους μισθούς. Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να γίνει πρακτικά. Μπορεί, όμως, να επιχειρηθεί από πλευράς καπιταλιστών, μιας και δεν έχουν άλλο δρόμο. Θέλει κανείς να… δοκιμάσει;

• Όχι. Γι’ αυτό, το τέταρτο μέτρο που πρέπει να λάβουμε είναι η ανατροπή των αστικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Ιταλία και σ’ όλη την Ευρώπη. Να πάρουν οι εργάτες την εξουσία στα χέρια τους και, έτσι, θα μπορέσουν να διαγράψουν τα χρέη που τους φόρτωσαν οι καπιταλιστές, να κρατικοποιήσουν χωρίς αποζημίωση τις τράπεζες που τους πίνουν το αίμα και να απαλλοτριώσουν το μεγάλο κεφάλαιο. Η κρίση είναι διεθνής και συστημική. Δεν μπορεί να λυθεί παρά σε διεθνές επίπεδο, με τη σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης και όλου του κόσμου. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Είτε θα μας “δημεύσουν” τη ζωή για χάρη του ιδιωτικού καπιταλιστικού κέρδους τους, είτε θα απαλλοτριώσουμε τους απαλλοτριωτές και θα συντρίψουμε το Κράτος τους για χάρη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Ας επιλέξουμε.

Δ.Κ.

Νέα Προοπτική τεύχος#546# Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

PDF