12o Συνέδριο του ΕΕΚ
Κρίση του Ευρώ
1* Η εγγενής αδυναμία της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης μέσω των αστικών κυβερνήσεων της ευρωζώνης και του γερμανο-γαλλικού άξονα να αναδείξουν μία πειστική οικονομική και πολιτική διέξοδο απέναντι στην κρίση δρομολογεί την είσοδο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού την επερχόμενη διετία 2013 – 2014 σε μία φάση γενικευμένης οικονομικής ύφεσης και ανεργίας. Η ύφεση αυτή αρχίζει να σκεπάζει πλέον με την σκιά της και τις δύο ακτές του Ατλαντικού παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, να δοθούν απαντήσεις μέσω πρωτοφανών ενεργειών νομισματοποίησης του χρέους.
Η εξέλιξη αυτή έρχεται ως αποτέλεσμα της αδυναμίας τόσο του ευρωπαϊκού όσο και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να αντιμετωπίσουν, είτε μεμονωμένα, είτε από κοινού, στην διάρκεια της πενταετίας 2008 – 2012, την κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που εκδηλώθηκε με την κρίση χρέους (με αφορμή την κατάρρευση των subprimes δανείων στο αμερικάνικο χρηματοπιστωτικό σύστημα) το 2007 -2008.
2* Η κρίση αυτή που είχε πάρει την μορφή της χρηματοπιστωτικής και στην συνέχεια κρατικής χρεοκοπίας με την κατάρρευση της φερεγγυότητας τόσο των τραπεζικών όσο και του κρατικών ομολόγων, ήδη από τα μέσα του 2012 έχει αρχίσει να σπρώχνει και πάλι την Ε.Ε. αλλά και τις ΗΠΑ σε συγχρονισμένη ύφεση, παρά τις διαφορετικές τακτικές οικονομικήςπολιτικής που ακολούθησαν από το 2008 μέχρι και σήμερα. Τόσο η αμερικάνικη κυβέρνηση όσο και ο γαλλογερμανικός άξονας του ευρωπαϊκού καπιταλισμού εμφανίζονται χωρίς πολιτική και οικονομική <<στρατηγική>> απέναντί της. Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται:
– αφ’ ενός στις αλλεπάλληλες αποτυχίες των αποφάσεων των Συνόδων Κορυφής της Ε.Ε. και στις παρεμβάσεις της ΕΚΤ να δώσουν απάντηση στην κρίση χρέους και στην ταχύτατα επεκτεινόμενη ύφεση στην Ευρωζώνη. Όλες οι αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής τόσο για την δημιουργία Οργανισμών διάσωσης (EFSF/ESM) όσο και τα προγράμματα «διάσωσης» (Μνημόνια) των χωρών που μπήκαν σ’ αυτά όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία ή ακόμα και η Ιρλανδία οδεύουν προς αναθεώρηση λόγω της αποτυχίας τους σε όλα τα επίπεδα.
Πρόσθετη επιβεβαίωση αυτού δόθηκε από το ίδιο το ΔΝΤ στην τελευταία ετήσια Σύνοδό του όπου σε ιδιαίτερη μελέτη αναγνώρισε ότι τα προγράμματα «διάσωσης» της Ευρωζώνης προκαλούν πολλαπλάσια ύφεση από αυτή που προβλέπουν οδηγώντας τα προγράμματά τους σε αποτυχία.
– αφ’ εταίρου στην αδυναμία της κυβέρνησης των ΗΠΑ να ανακόψει την διολίσθηση της οικονομίας της, ακόμα και σε προεκλογική περίοδο με μία πρωτοφανή σε διάρκεια και έκταση νομισματική χαλάρωση. Η τελευταία απόφαση της FED να αγοράζει επ’ άπειρον (κάθε μήνα) ομόλογα από την δευτερογενή αγορά για να στηρίξει την οικονομία με επιπλέον ρευστότητα (τυπώνοντας δηλαδή χρήμα) για να απομακρύνει την αναπόφευκτη οικονομική συρρίκνωση δεν έχει το προηγούμενό της στις ΗΠΑ. Παρ’ όλα αυτά ακόμα και έτσι μετά τις εκλογές όποια κυβέρνηση και αν προκύψει τον Νοέμβριο, η δέσμευσή της για προαποφασισμένες από τον Αύγουστο του 2011 περικοπές στον προϋπολογισμό της για την μείωση ελλείμματος και χρέους την σπρώχνουν αναπόφευκτα στο μονοπάτι της Ευρώπης.
Η τακτική των ΗΠΑ για διαρκή νομισματική χαλάρωση στο εσωτερικό έχει αναπόφευκτα δημιουργήσει και ένα επιπλέον εφαλτήριο κρίσης στην διεθνή καπιταλιστική οικονομία: την νομισματική σύγκρουση.
Η «χαλαρή» νομισματική πολιτική των ΗΠΑ κρατάει το δολάριο σε ανάρμοστα χαμηλή ισοτιμία με τα άλλα νομίσματα διεθνώς σε σημείο που σημαντικές οικονομίες όπως της Λ. Αμερικής και της Ασίας να απειλούν τις ΗΠΑ με μέτρα νομισματικής προστασίας καθώς το διεθνές εμπόριο επιβραδύνεται με δραματικά γρήγορους ρυθμούς (η επέκταση φέτος είναι το ¼ αυτής του 2010!) λόγω της ύφεσης. Και η πολιτική των ΗΠΑ σηκώνει έτσι τείχη προστασίας απέναντι στις εξαγωγές των άλλων χωρών αποσυντονίζοντας ταυτόχρονα τις διεθνείς συναλλαγές.
Το πάζλ της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης ολοκληρώνεται στην νέα αυτή φάση της με την εμφάνιση καταλυτικών ρηγμάτων στον ρόλο που είχε παίξει η διευρυμένη παρουσία της Κίνας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας (μετά τα μέσα της δεκαετίας του 90’, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του σταλινισμού στην ΕΣΣΔ το 1989), στην <<αναβολή>> της εμφάνισης του αδιεξόδου της πολιτικής με την οποία ο διεθνής ιμπεριαλισμός επιχείρησε την δεκαετία του 90′ να ξεφύγει από τους παρατεταμένους σπασμούς της κατάρρευσης του ΜπρέτονΓουντς.
Η Κίνα όχι μόνο δεν κατάφερε να γίνει ο εναλλακτικός πόλος απάντησης στην καπιταλιστική κρίση όπως πολλοί ήθελαν να ελπίζουν αλλά πολύ περισσότερο τώρα υποχρεώνεται σε στρατηγική αναδίπλωσης καθώς περιορίζονται δραματικά οι δυνατότητες διατήρησης των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης που την συνέδεαν αμοιβαία με τις οικονομίες της Ευρωζώνης και τις ΗΠΑ. Το στοιχείο αυτό είναι κομβικό στην τρέχουσα συγκυρία καθώς η Κίνα ήταν και παραμένει βασικός παράγοντας στην προσωρινή έστω εκτόνωση των αντιφάσεων της κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου με την απορρόφηση σημαντικού όγκου αμερικάνικου χρέους (παραμένει ο μεγαλύτερος αγοραστής αμερικάνικων ομολόγων).
3*. Το αδιέξοδο της κρίσης στην ευρωζώνη και η εμφανής πλέον απειλή αποδόμησης και διάλυσης του κολοσσιαίου εγχειρήματος της νομισματικήςενοποίησης με το ευρώ, αποτελεί το πλέον δυναμικό έμβολο στον μηχανισμό ραγδαίας επέκτασης της κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η δημιουργία του ευρώ λίγα μόλις χρόνια μετά την κατάρρευση του σταλινισμού, μέσα από μία διαδικασία πολιτικής και οικονομικής <<σύγκλισης>> των χωρών της Ευρώπης, στήριξε οικονομικά και πολιτικά, για κάμποσο καιρό το ψευδές ιδεολόγημα υπέρβασης της αντίφασης ανάμεσα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την ύπαρξη των περιορισμών των κρατών εθνών, με καπιταλιστικούς όρους.
Αυτή η <<δυνατότητα>>, που μέσα στα όρια καθολικής επέκτασης του κεφαλαίου, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του <<υπαρκτού σοσιαλισμού>> στην ΕΣΣΔ, είχε προκαλέσει μια χωρίς προηγούμενο σύγχυση μέσα στην εργατική τάξη και στην οργανωμένη πρωτοπορία της, αποκαλύπτεται σήμερα σαν ένα <<άδειο πουκάμισο>>.
Το γεγονός αυτό επαναφέρει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο στο προσκήνιο της ταξικής πάλης στην Ευρώπη, αυτό που τότε φάνηκε για τα εκατομμύρια των εργατών και των καταπιεσμένων ολόκληρου του πλανήτη να φεύγει από τον πολιτικό του ορίζοντα: την ολοκλήρωση της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Η επαναστατική ενοποίηση των λαών της Ευρώπης με την εργατική εξουσία σαν την μοναδική πλέον απάντηση στην αντίφαση ανάμεσα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, αναδύεται στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο ως η μοναδική πλέον διέξοδος στην καπιταλιστική κρίση.
4* Οι φυγόκεντρες δυνάμεις διάλυσης της Ευρωζώνης και του ευρώ αποτυπώνονται με ολοένα και πιο βίαιο τρόπο στην φυγή κεφαλαίων από την Ευρωζώνη, η οποία υποχρεώνει τώρα την ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη να επιχειρήσει άλλο ένα βήμα προς την συγκεντροποίηση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου μέσω της ενοποίησης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.
Στην κατεύθυνση αυτή θα κινηθούν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης μέσω της ΕΚΤ τους επόμενους μήνες σε μια προσπάθεια αναχαίτισης της κρίσης χρέους. Η διαδρομή αυτή όμως σε συνθήκες ύφεσης και υπερχρέωσης κάνει το εγχείρημα τρομακτικό για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Και αυτό γιατί η ενοποίηση της εποπτείας του τραπεζικού συστήματος που αποτελεί προϋπόθεση της τραπεζικής ενοποίησης στην ευρωζώνη – εάν και εφ΄ όσον ξεκινήσει – θα προκαλέσει μια πρωτοφανή μετακίνηση κεφαλαίων από τις περιφερειακές στις μεγάλες ευρωτράπεζες, αφού μόνο αυτές – όπως απαιτούν οι γερμανοί – θα μπούν υπό την σκέπη της ενοποιημένης κεντρικής εποπτείας της ΕΚΤ. Αυτό θα προκαλέσει, όταν ξεκινήσει, μια ακόμα μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση στην Ευρωπεριφέρεια, από αυτή που είναι ήδη σε εξέλιξη λόγω της κρίσης χρέους.
{Στο τέλος της διαδικασίας αυτής (αν …υπάρξει ποτέ η αρχή της) το ευρωπαϊκό κεφάλαιο θα έχει οδηγηθεί σε μία πρωτοφανή συγκέντρωση, με πολλά «θύματα» στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Το ποιες τράπεζες θα καταφέρουν να μπούν σ’ αυτή την ομάδα των ισχυρών των οποίων τα κεφάλαια θα προστατεύονται κεντρικά απέναντι στις συνέπειες της χρεοκοπίας που θα ακολουθήσει είναι ένα από τα βασικά κίνητρα της παρατηρούμενης συγχώνευσης τραπεζών}.
5* Η σχετικά πρόσφατη απόφαση της ΕΚΤ να νομιμοποιήσει τις «χωρίς όριο» αγορές κρατικών ομολόγων για να αναχαιτίσει την αναπόφευκτη πορεία των ισχυρών οικονομιών της Ευρωζώνης όπως αυτές της Ισπανίας και της Ιταλίας προς το χρεοστάσιο, αποτελεί ουσιώδη οικονομική και πολιτική ανατροπή στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και ένδειξη του μέτρου της αδυναμίας της ευρωπαϊκής άρχουσας να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις διάλυσής της : Με την απόφαση αυτή η ΕΚΤ ακυρώνει την μέχρι πρόσφατα «γραμμή» σύμφωνα με την οποία ο καθοριστικός ρόλος των αγορών κεφαλαίου θα υποχρεώνει, με την αύξηση του κόστους δανεισμού τους, τις χώρες μέλη να μειώνουν τα ελλείμματα και τα χρέη τους (Δηλαδή με την άρνηση των αγορών κεφαλαίου να αγοράζουν ομόλογα των χωρών αυτών οι κυβερνήσεις τους θα υποχρεώνονται να αυξάνουν την δημοσιονομική πειθαρχεία τους και έτσι θα αυξάνεται η δημοσιονομική και κατά συνέπεια πολιτική σύγκλιση στην Ευρωζώνη). Η γραμμή αυτή τώρα ανατρέπεται καθώς η ΕΚΤ υποχρεώνεται να «συνετίσει» τις αγορές αγοράζοντας η ίδια τα χρέη των κυβερνήσεων. Η υποχρέωση για εφαρμογή δημοσιονομικών προγραμμάτων μνημονιακού τύπου από τις χώρες που θα αγοράζει η ΕΚΤ ομολογα μπαίνει μεν ως προϋπόθεση αλλά είναι σαφές ότι η ΕΚΤ δεν θα μπορεί εύκολα να σταματήσει το κάνει αυτό π.χ. στην Ισπανία ή την Ιταλία αν η κυβέρνησή της σταματήσει να εφαρμόζει το μνημόνιο αφού κάτι τέτοιο θα οδηγούσε την χώρα σε χρεοκοπία, δηλαδή σε αποτέλεσμα αντίθετο (κατάρρευση της χώρας και μαζί του ευρώ) από εκείνο για το οποίο πάρθηκε η σχετική απόφαση !
Με την απόφαση αυτή της ΕΚΤ επιχειρείται να απομακρυνθούν έστω και προσωρινά οι ανησυχίες των αγορών για τα ενδεχόμενα «ατυχημάτων» σε μεγαλύτερες ή μικρότερες χώρες της Ευρωζώνης σε μία χρονική περίοδο όπου η άρχουσα τάξη υποχρεώνεται σε εκλογικές αναμετρήσεις αμφίβολου αποτελέσματος σε συνθήκες ύφεσης και αυξανόμενης ανεργίας. Θα πρέπει να θεωρείται περισσότερο από βέβαιο ότι οι αγορές κεφαλαίου θα «δοκιμάσουν» τις αντοχές αυτής της απόφασης είτε πριν από τις εκλογές της Ιταλίας είτε ενωρίτερα με αφορμή την κατάσταση στην Ελλάδα και την Πορτογαλία και την Ισπανία.
Η πίεση που θα ασκηθεί από τις αγορές κεφαλαίου σε συνδυασμό με την ανάγκη της γερμανικής κυβέρνησης να αποδείξει στο εσωτερικό της μέτωπο ότι δεν έχει ανατραπεί η μέχρι σήμερα πολιτική της και ότι δεν έχει χάσει τον έλεγχο της «γραμμής» που ακολουθούσε μέχρι σήμερα και εφάρμοσε με τόση ένταση στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερες εντάσεις στο εσωτερικό των χωρών που θα ζητήσουν βοήθεια από το ESM και την ΕΚΤ. Τα προγράμματα που θα κληθούν να «υπογράψουν» οι κυβερνήσεις τους θα αυξήσουν κατακόρυφα την αποσταθεροποίηση τόσο στο εσωτερικό των χωρών όσο και μεταξύ των χωρών και του κεντρικού άξονα της ευρωζώνης την διετία 2013 – 2014.
6*. Κάθε βήμα στην πορεία αυτή θα παροξύνει τις εσωτερικές
αντιφάσεις της Ευρωζώνης για τον επιπλέον λόγο ότι η τραπεζική ενοποίηση που θα επιχειρηθεί να ακολουθήσει και θα συνοδεύει την απόφαση παρέμβασης της ΕΚΤ, βρίσκεται σε απόλυτη ρήξη με τα συμφέροντα της εθνικής κυριαρχίας, σε κάθε χώρα μέλος που θα βρεθεί μπροστά στην απώλεια ελέγχου στο εγχώριο τραπεζικό της σύστημα προς όφελος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που συγκεντρώνεται γύρω από το γερμανικό και γαλλικό τραπεζικό σύστημα.
Το εγχείρημα αυτό, σε συνδυασμό με την ύφεση, ισοδυναμεί με ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή κεφαλαίου και εργασίας στις λιγότερο <<ανταγωνιστικές>> οικονομίες της Ευρωζώνης και θα προκαλέσει μεγαλύτερη ανεργία και κοινωνικές εξεγέρσεις, αλλά και την αντίδραση σε τμήματα των εθνικών αστικών τάξεων που βλέπουν την εξαφάνισή τους στον ορίζοντα αυτής της προοπτικής. Η ανάδυση εθνικιστικών τάσεων θα ενταθεί και θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη διάσπαση στο στρατόπεδο της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης. Το κυρίαρχο στοιχείο όμως στην καταστροφή κεφαλαίου που προκαλεί η κρίση στην Ευρωζώνη είναι η δημιουργία πλατειών στρωμάτων κυρίως μέσα στην νεολαία που στερούνται πλέον της προοπτικής εργασίας ακόμα και στις ισχυρές κεντρικές οικονομίες της Ευρωζώνης που δεν έχουν πληγεί όσο η περιφέρεια από την κρίση. Τα στρώματα αυτά καλύπτουν ήδη ποσοστά πρωτοφανή μέσα στην νεολαία αλλά και στις γυναίκες, από 15% έως και 55% και αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς, καθώς οι πολιτικές <<δημοσιονομικής προσαρμογής>> για την μείωση ελλειμμάτων και η απομόχλευση (απομόχλευση : δραστική μείωση κάθε είδους δανείων/υποχρεώσεων των τραπεζών) του τραπεζικού συστήματος σε ευρωπαϊκή κλίμακα, καταστρέφουν τον καπιταλιστικό παραγωγικό ιστό στις οικονομίες που συγκλονίζονται ήδη από τον φαύλο κύκλο της κρίσης χρέους και της ύφεσης.
7*. Η καταστροφή αυτή παραγωγικών δυνάμεων οδηγεί με διαφορετικό αλλά ταχύ τρόπο στην δημιουργία προϋποθέσεων επέκτασης της <<αραβικής άνοιξης>> στην Ευρώπη. Ήδη στις μεγάλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου που μαστίζονται από την κρίση του χρέους και την ύφεση όπως η Ισπανία, αλλά και στις κεντρικές οικονομίες της Ευρωζώνης όπως η Ιταλία και η Γαλλία η ανεργία στην νεολαία αυξάνεται με τρομακτικούς ρυθμούς πυροδοτώντας την κοινωνική ένταση σε πρωτοφανή ένταση και έκταση. Οι πολιτικές διεργασίες που τροφοδοτούνται από αυτό αν και ποικίλουν από χώρα σε χώρα εν τούτοις φαίνεται να αποτυπώνονται ήδη σε φαινόμενα
απότομης και βίαιης ταξικής πόλωσης, με έκφραση τόσο στο κοινοβουλευτικό επίπεδο όσο και στους δρόμους έξω από αυτό. Η πόλωση αυτή αντανακλάται και μέσα στο οργανωμένο εργατικό κίνημα με διασπάσεις και ρήξεις στο επίπεδο της συνδικαλιστικής ηγεσίας αλλά δεν έχει προκαλέσει ακόμα μεγάλες ανατροπές στα συνδικάτα. Σε χώρες όπως η Ελλάδα από τα όσα συμβαίνουν τελευταία στο οργανωμένο εργατικό κίνημα φαίνεται ότι μεγάλο μέρος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας επιχειρεί να μετακινηθεί πολιτικά προς τα αριστερά (π.χ προς τον Σύριζα) για να διασωθεί , αλλά η πρωτοφανής επίθεση της τροικανής κυβέρνησης δεν της αφήνει περιθώρια ελιγμών.
Απέναντι στα φαινόμενα αυτά η ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη εμφανίζεται χωρίς πειστικές απαντήσεις ακόμα και στο εσωτερικό της με αποτέλεσμα τα πολλαπλασιάζονται οι εσωτερικές αντιθέσεις τόσο μέσα στα κόμματα όσο και στο εσωτερικό του γαλλογερμανικού άξονα. Ταυτόχρονα όμως πληθαίνουν τα σημάδια που δείχνουν την πρόθεσή της να χρησιμοποιήσει το ακροδεξιό παρακράτος παράλληλα και σε συνδυασμό με την κρατική καταστολή για να υπερασπίσει την καπιταλιστική «τάξη». Η κοινοβουλευτική <<νομιμοποίηση>> των ακροδεξιών και φασιστικών συμμοριών είναι μέρος αυτής της τακτικής απέναντι στην ταξική πόλωση.
8*. Οι επερχόμενες πολιτικές εκλογές στην Ιταλία και την Γερμανία στην διάρκεια του 2013 θα αποτυπώσουν με κοινοβουλευτικούς όρους το οικονομικό αδιέξοδο και την ταξική πόλωση στην Ευρωζώνη. Αλλά η ευρωπαϊκή εργατική τάξη δεν διαθέτει ακόμα κόμματα και οργανώσεις που να μπορούν να εκφράσουν αυτή την δυναμική. Το γεγονός αυτό επιτρέπει ώστε η αναζήτηση μιας άλλης προοπτικής μέσα στο εργατικό κίνημα να βρίσκει προσωρινή διέξοδο σε ρεφορμιστικά πολιτικά κόμματα και κεντριστικές οργανώσεις παρέχοντας έτσι πολύτιμο πολιτικό χρόνο στην ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη. Στην Ελλάδα τα φαινόμενα αυτά εκφράστηκαν στις δύο τελευταίες εκλογές. Στο χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από τις εκλογές η μεν αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να αποκαλύπτει σταθερά τα όριά της ή δε κυβερνητική τρόικα έχει αποδυθεί σε ένα αγώνα δρόμου ισοπέδωσης μισθών – συντάξεων και δημοκρατικών δικαιωμάτων σε μία προσπάθεια επιβίωσης εντός της ευρωζώνης, καθώς η απειλή του εξοστρακισμού της από το ευρώ έχει πανικοβάλει όλες σχεδόν τις πτέρυγες της ντόπιας άρχουσας τάξης. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η κρίση στην ευρωζώνη, μετά τις εξελίξεις στο ισπανικό τραπεζικό σύστημα και τους τριγμούς που ακολουθούν στην Ιταλία, έχει κλιμακωθεί σε τέτοιο βάθος που ο εξοστρακισμός της Ελλάδας από το ευρώ δεν αποτελεί <<λύση>>. Και αυτό παρά το γεγονός ότι αν διακοπεί η χρηματοδότηση από την τρόικα η εγχώρια άρχουσα τάξη δεν έχει τρόπο παραμονής στην Ευρωζώνη. Η φυγή κεφαλαίων από την Ελλάδα και οι αποπληρωμές του <<ακούρευτου>> χρέους έχουν περιορίσει στο ελάχιστο τα διαθέσιμα κεφάλαια στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Για τον λόγο αυτό άλλωστε επισπεύδεται η διαδικασία συγκεντροποίησης του. Κατά τα φαινόμενα μέσα στο επόμενο εξάμηνο θα απομείνουν το πολύ τρεις ή ακόμα και δύο μεγάλες τράπεζες με ανάλογη συγκεντροποίηση σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής δραστηριότητας.
Η εξέλιξη αυτή σε συνδυασμό με την υλοποίηση της περιβόητης <<εφεδρείας>>, θα αυξήσει κατακόρυφα την ανεργία πέραν της νεολαίας και στα μέχρι σήμερα απασχολούμενα τμήματα των εργαζόμενων στέλνοντας την Ελλάδα στην κορυφή (που κατέχει μέχρι τώρα η Ισπανία) της ανεργίας στην Ευρωζώνη. Ενδεικτικό των συνεπειών της συγκεντροποίησης στο τραπεζικό σύστημα είναι ότι οι υπολογισμοί των τραπεζιτών ανεβάζουν τους περισσευούμενους (!) τραπεζοϋπάλληλους σε 15 με 16 χιλιάδες. Το αδιέξοδο στην εγχώρια αστική τάξη πρόκειται να γίνει ακόμα πιο έντονο από το γεγονός ότι η δέσμευσή της στην υλοποίηση του μνημονίου, πέραν της ισοπέδωσης μισθών και συντάξεων, την υποχρεώνει τώρα με το νέο μνημόνιο να επεκτείνει σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα την μετωπική σύγκρουσή της με τα πολυπληθή στρώματα των <<μικρομεσαίων>> που αποτελούσαν το τελευταίο στοιχείο κοινοβουλευτικής της στήριξης. Η απώλεια αυτής της έμμεσης στήριξης ή ακριβέστερα ανοχής στο όνομα της παραμονής στο ευρώ, θα σημάνει την πλήρη αποσταθεροποίηση κυβέρνησης και καθεστώτος χωρίς εναλλακτική πολιτική κοινοβουλευτική λύση αποκλειστικά από το δικό της στρατόπεδο…
9*. Η πολιτική και οικονομική αποσταθεροποίηση της Ελλάδας σε ένα περιβάλλον όπου η κρίση κρατικού και ιδιωτικού (τραπεζικού) χρέους ανακυκλώνεται με την ύφεση σε ολοένα και περισσότερες χώρες της ευρωζώνης έχει υποχρεώσει ισχυρούς παράγοντες της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης να αντιμετωπίζουν πλέον το ελληνικό πρόβλημα σαν αυτό που εξ αρχής ήταν : έκφραση του συνολικού προβλήματος της ευρωπαϊκής κρίσης. Με αποτέλεσμα να θεωρούν ότι η διατήρηση της Ελλάδας στο ευρώ είναι η συνθήκη που κρατά την Ευρωζώνη ενιαία.
Όσο η αντίληψη αυτή βρίσκει περισσότερους υποστηρικτές στην Ευρωζώνη τόσο βίαιη γίνεται και η αντίθετη άποψη η οποία σύμφωνα με τους γερμανούς κυρίως υποστηρικτές της θεωρεί ότι έχει έρθει η ώρα για την Ευρωζώνη των δύο ταχυτήτων. Στην «προοπτική» αυτή ο σκληρός πυρήνας της κεντρικής Ευρώπης θα διατηρηθεί σε μία ζώνη με σκληρό νόμισμα και ο αδύναμος νότος θα υποχρεωθεί σε μία μαζική υποτίμηση μέσω ενός αδύνατου ευρω <<δεμένου>> με το νόμισμα του σκληρού πυρήνα. Ενδεικτικό της διάσπασης αυτής είναι ότι στον γερμανικό <<ΣΕΒ>> και οι δύο θέσεις είναι ισχυρές και επιδιώκουν να κερδίσουν το πάνω χέρι στην κυβέρνηση της Μέρκελ..
Το βέβαιο είναι ότι ο φαύλος κύκλος της πολιτικής και οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη μέσα στην διετία 2013 – 2014 θα δημιουργήσει κινδύνους, αλλά και πρωτοφανείς ευκαιρίες στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη για να κάνει το αποφασιστικό βήμα στην πάλη για εξουσία, την οικοδόμηση του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος.
