ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΕΕΚ
Βαθύτερα στην εργατική τάξη
Ενάντια στην ανεργία και την κοινωνική καταστροφή
Για την οργάνωση της Γενικής Απεργίας Διαρκείας – για την ανατροπή της κυβέρνησης – για ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης – για την εργατική εξουσία.
Σε μια γεμάτη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 31 Μάρτη, η Εργατική Συνδιάσκεψη του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος. Από το πρωί ως αργά το απόγευμα, μέλη του ΕΕΚ, αλλά και φίλοι και σύντροφοι στους αγώνες, συζήτησαν για τις προοπτικές που ανοίγονται μπροστά στο κίνημα της εργατικής τάξης, μέσα στις σημερινές συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας, και πως θα οργανώσουμε την πάλη για την επαναστατική ανατροπή. Παραβρέθηκαν και μετέφεραν εμπειρίες και απόψεις, σύντροφοι από πολλά σημεία της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Βόλο, Κρήτη, Λειβαδιά, Θήβα κλπ.), από μεγάλους εργασιακούς κλάδους και από χώρους με πρόσφατες αγωνιστικές εμπειρίες (ΜΕΤΡΟ, ΕΘΕΛ, ΟΣΕ, Αλουμίνιο Ελλάδας), βιομηχανικοί εργάτες, δημοσιογράφοι, γιατροί, καθηγητές, άνεργοι κ.λπ. Κατά την έναρξη αναγνώστηκε χαιρετισμός των εργατών της ΒΙΟΜΕ.
Η πολύωρη συζήτηση υπήρξε ολόπλευρη και πλούσια. Η εισήγηση από το στέλεχος του ΕΕΚ σ. Γρηγόρη Δαφνή, έθεσε τα πλαίσια της συζήτησης, και κατόπιν εμπλουτίστηκε κι αναπτύχθηκε με πολύ σημαντικές παρεμβάσεις των ομιλητών.
Το τέλος της περιόδου επίπλαστης σταθεροποίησης του συστήματος (Ιούλιος 2012 – Φεβρουάριος 2013), έληξε, φέρνοντας πάλι στο επίκεντρο της κρίσης, με τον πιο εκρηκτικό τρόπο, την κρίση του τραπεζικού συστήματος –από το οποίο άλλωστε ξεκίνησε η κρίση με την κατάρρευση της Lehman Brothers- αλλά αυτή τη φορά σε ένα άλλο, ανώτερο επίπεδο, λόγω και της χρεοκοπίας και του ίδιου του αστικού κράτους. Το bail-in στην Κύπρο κι οι συνεπακόλουθες εξελίξεις φέρνουν την Ευρωζώνη πιο κοντά στη διάλυση παρά ποτέ, ενώ το πανευρωπαϊκό βάθεμα της ύφεσης και ανεργίας φέρνει τριγμούς σε όλα τα επίπεδα της ταξικής πάλης. Η παρούσα φάση της κρίσης χαρακτηρίζεται από την αδυναμία του χρήματος να μετατραπεί σε κεφάλαιο και να υπεραξιωθεί, που συνοδεύεται από μια τεράστια κίνηση κεφαλαίων προς το Βορρά, αφήνοντας ένα καθημαγμένο Νότο, με ολόκληρες γεωγραφικές περιοχές να πετιούνται έξω από τον καταμερισμό εργασίας και την παραγωγή. Οι επιπτώσεις των γεγονότων της Κύπρου, θα είναι ανυπολόγιστες, όχι μόνο για τον Κυπριακό λαό, αλλά για όλη την Ευρώπη. Πρώτα και κύρια για την Ελλάδα, που λόγω των παραδοσιακών οικονομικών δεσμών με το νησί, απειλείται και η ίδια άμεσα με «Κυπροποίηση». Ήδη, μόνο από τη μέχρι τώρα φάση της κρίσης, έχει διαλυθεί η Υγεία· η ασφάλιση έχει καταρρεύσει με 2.000.000 ανασφάλιστους· η παραγωγή έχει ρημάξει κατά το ¼ τουλάχιστον, με ιστορικά εργοστάσια, όπως η ΑΓΕΤ-Ηρακλής, να βάζουν λουκέτο, ενώ άλλα να ξεκινούν τώρα περικοπές (Χαλυβουργική). Οι δρομολογημένες απολύσεις στο Δημόσιο, το πετσόκομμα των συντάξεων, οι ιδιωτικοποιήσεις/διάλυση του Δημόσιου Τομέα, το φορολογικό, διαμορφώνουν ένα ακόμα πιο μαύρο τοπίο για τα λαϊκά στρώματα. Το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ είναι ενδεικτικό, για το πώς ολόκληρες περιοχές θα καταντήσουν «σεληνιακά τοπία» βυθισμένα στη φτώχεια και στην ανεργία.
Η ανάπτυξη της εργατικής δραστηριότητας διεθνώς, βρίσκει απέναντί της μια αστική τάξη που φοβάται την πολιτική κατάρρευση και προετοιμάζεται αναλόγως. Στην Ελλάδα, το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης καταπατά κάθε παραδοσιακή λειτουργία της αστικής δημοκρατίας, με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τις επιστρατεύσεις, τις εισβολές στα στέκια και καταλήψεις, τη στρατιωτικού τύπου «κατοχή» στις Σκουριές Xαλκιδικής, κλπ.
Ενώ το ζήτημα της εξουσίας έχει τεθεί πλέον αντικειμενικά, αναδεικνύεται όλο και πιο πλατιά η ανάγκη για την ενότητα της εργατικής τάξης, η οποία, πολιτικά ανεξάρτητη από κάθε αστική επιρροή, θα παλέψει για την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας, για την ανατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης και κάθε αστικής κυβέρνησης, την κατάληψη της εξουσίας από τους εργάτες και την πανευρωπαϊκή ανάπτυξη της επανάστασης με προοπτική τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Σε αυτή τη πάλη, παραμένει ισχυρό ανάχωμα η γραφειοκρατία των εξωνημένων κυβερνητικών ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, που δέχονται κάθε μνημονιακή αλλαγή χωρίς ουσιαστική αντίσταση και απαξιώνουν το μέσο της γενικής απεργίας, εξαντλώντας τους εργάτες με 24ωρες τουφεκιές. Σημαντικές ευθύνες φέρουν κι όσες δυνάμεις μέσα στο κίνημα δεν αναγνωρίζουν τον άθλιο ρόλο της γραφειοκρατίας, κι εν μέρει τους «ξεπλένουν», ζητώντας τους ν’ αναλάβουν δράση και να διεξάγουν αυτοί τους αγώνες της τάξης. Καμιά εμπιστοσύνη δεν μπορεί να έχει η εργατική τάξη, ούτε στα «θραύσματα» της πρώην ΠΑΣΚΕ (π.χ. ΕΜΕΙΣ), που διεκδικούν «αυτόνομο» ρόλο μέσα στους εργασιακούς χώρους, αλλά κατ’ ουσίαν είναι η παλιά γραφειοκρατία με καινούρια «ρούχα». Την ίδια στιγμή, η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να μετατραπεί σε νέα ηγεμονική δύναμη στο εργατικό κίνημα, για να ελέγξει και να καθυποτάξει την εργατική τάξη, στα δικά της συμφέροντα και στα δικά της «διαχειριστικά» σχέδια διατήρησης, κι όχι ανατροπής, του συστήματος. Για να το καταφέρει αυτό, δεν διστάζει από την μια, να συνεργάζεται με τις γραφειοκρατικές δυνάμεις της πρώην ΠΑΣΚΕ, ενώ από την άλλη, προσπαθεί να ενσωματώσει ταξικές δυνάμεις εκφυλίζοντας και τις ίδιες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα καταισχύνης για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η διάλυση του ταξικού σχήματος των Aνεξάρτητων στο Αλουμίνιο της Ελλάδας, από τον βουλευτή του Γ. Σταθά, που προσέγγισε και «δωροδόκησε» μέλος του σχήματος, με υποσχέσεις για «καρέκλες» στη ΓΣΕΕ. Από την πλευρά του το ΚΚΕ, που βρίσκεται σε σφοδρή εσωτερική κρίση, διασπά την ενότητα της εργατικής τάξης, πολεμώντας οτιδήποτε δεν μπορεί να θέσει κάτω από τον γραφειοκρατικό του έλεγχο. Μπλοκάρει την αυθόρμητη κίνηση των μαζών, ενώ εμποδίζει την ανάπτυξη νέων μορφών αυτό-οργάνωσης. Ούτε κι οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συσπειρώνονται συνδικαλιστικά στον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων μπορούν να πείσουν. Μετατρέπουν τα αιτήματα πολιτικής πάλης των εργατών σε οργανωτικά σχήματα, δεν αναδεικνύουν μέσα από την δράση τους το ενοποιητικό στοιχείο της τάξης, και τελικά, αντιμετωπίζοντας τα πράγματα με μια στενά συνδικαλιστική κι ενίοτε γραφειοκρατική αντίληψη και πρακτική, δεν ξεπερνούν τα όρια ενός μαχητικού ρεφορμισμού.
Το πρόσφατο 35ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, παρ’ όλες τις φιλοδοξίες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν του απέφερε παρά μια ισχνή αύξηση σε έδρες. Απόδειξη, πως οι παραδοσιακές δυνάμεις της γραφειοκρατίας, κρατούν ακόμη στα χέρια τους τον μηχανισμό ελέγχου του εργατικού κινήματος. Κάτι που, όμως, δεν προκύπτει μέσα από την παντοδυναμία τους, εφόσον με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων χάνουν τον μεσολαβητικό τους ρόλο μεταξύ εργασίας-εργοδοσίας, κι έτσι χάνουν και το κύρος τους μέσα στις εργατικές μάζες. Ο λόγος που διατηρούνται ακόμη στην επιφάνεια, είναι γιατί ενώ το «παλιό» έχει πεθάνει, το «νέο» δεν έχει ακόμα αναδυθεί.
Επαναβεβαιώθηκε έτσι, μέσα από την συζήτηση, η ανάγκη δημιουργίας Ανεξάρτητων Κέντρων Αγώνα των Εργατών. Η εργατική τάξη δεν χρειάζεται τα κέντρα Αγώνα, ως ακόμα κάποιους συνδικαλιστικούς σχηματισμούς με ένα απλά πιο επαναστατικό λόγο, αλλά ως μια υλική δύναμη μάχης που θα συνενώνει όλες τις δυνάμεις των καταπιεσμένων και θα υποτάσσει όλους τους αγώνες στον γενικό πολιτικό στόχο: την ανατροπή του καπιταλισμού. Με κεντρικούς άξονες την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης (από κράτος, αφεντικά, γραφειοκράτες) και μια ταξική ενότητα στον χρόνο και στην πολιτική στόχευση, χρειαζόμαστε τα κέντρα γύρω από τα οποία θα συσπειρώνονται μαχητικά σωματεία, σωματεία βάσης, επιτροπές ανέργων/εργαζομένων, συνελεύσεις, μορφές αυτό-οργάνωσης κλπ., πάνω σε επαναστατική πολιτική βάση και σε κοινή πάλη, για μια μεθοδική προετοιμασία και οργάνωση της Γενικής Απεργίας Διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης.
Μέσα από τα νέα όργανα της εργατικής τάξης, γίνεται εφικτή η αξιοποίηση ενός τεράστιου ανοργάνωτου δυναμικού που τώρα παραμένει αποκλεισμένο από τις μάχες: τα 2.000.000 ανέργων που βρίσκονται σήμερα σε καθεστώς ένδειας, είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης, και εν δυνάμει επαναστατικό υποκείμενο σε αδιάρρηκτη ενότητα με τους εργαζόμενους. Μορφές αυτό-οργάνωσης για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης στους φτωχούς, για τη πείνα, την υγεία, τη στέγη, είναι απαραίτητο να αναπτυχθούν, σε ρήξη με τη «Σκύλλα» (φιλανθρωπία) και την «Χάρυβδη» (κινηματισμός και λογική των νησίδων). Η Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, έκανε ένα σπουδαίο βήμα με τη δημιουργία του Κέντρου Αγώνα για την Υγεία που λειτουργεί και Ιατρείο Αλληλεγγύης. Ακόμα, είναι απαραίτητη η ενότητα με τους μετανάστες, το πιο καταπιεσμένο και σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι των εργατών, που δεν έχει ν’ αντιμετωπίσει απλά τη φτώχεια και την πείνα, αλλά επίσης, την «επίσημη» ρατσιστική βία και κυνηγητό από το κράτος, όσο και την «ανεπίσημη» των φασιστικών συμμοριών. Το χτύπημα ενάντια στους μετανάστες είναι χτύπημα ενάντια σε όλους μας. Πάνω σε αυτό, τονίστηκε πως δεν μπορεί να υπάρξει πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό αν δεν είναι πάλη για την ίδια την εξουσία. Οι φασιστικές συμμορίες πρέπει να τσακιστούν μέσα από την οργανωμένη αυτοάμυνα των εργατών κι από τα επαναστατικά της όργανα στο δρόμο για την κατάκτηση της εξουσίας.
Η συζήτηση προσδιόρισε και μια δέσμη έκτακτων μέτρων, για τα οποία οφείλει να παλέψει η εργατική τάξη για την επιβίωση της: Διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και δημιουργία ενός δημόσιου τραπεζικού φορέα, εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο, μοίρασμα του χρόνου εργασίας για την αντιμετώπιση της ανεργίας, απαγόρευση απολύσεων, δήμευση περιουσίας σε κάθε λαμόγιο που ζει εις βάρος του λαού και λαϊκά δικαστήρια για όλους τους συνεργάτες της Τρόικας και δήμιους των εργαζομένων.
Από την Συνδιάσκεψη αποφασίστηκε και η έκδοση ψηφίσματος αλληλεγγύης στους τρεις συνδικαλιστές της ΠΟΕ-ΟΤΑ που καταδικάστηκαν με έξι μήνες φυλάκιση επειδή δήλωσαν τη στήριξη τους σε απεργιακό αγώνα συναδέλφων τους το 2007. Τέλος, αποφασίστηκε η δημοσίευση ενός Σχεδίου Απόφασης, συμπύκνωσης των συμπερασμάτων της Συνδιάσκεψης, που θα λειτουργήσει ως Σχέδιο Δράσης, μπροστά στις μεγάλες μάχες που πλησιάζουν, μέσα στην ιστορική εποχή που διανύουμε.
Κ. Αποστολόπουλος
Νέα Προοπτική τεύχος#547# Σάββατο 6 Απριλίου 2013
